διακονιό

το (AM διακόνιον)

μσν.- νεοελλ.

ζητιανιά, επαιτεία

αρχ.-μσν.

1. το λειτούργημα τού διακόνου

2. η παράπλευρη στην εκκλησία αίθουσα όπου συγκεντρώνονται ο διάκονοι

αρχ.

είδος πίτας.

[ΕΤΥΜΟΛ. Λέξη άγνωστης ετυμολ. Η ετυμολογική της σύνδεση με το διάκονος παραμένει αναπόδεικτη, εξίσου δε αβέβαιη είναι και η άποψη ότι πρόκειται για σύνθετο τού κονία*].